Zacznijmy od tego, że urodziłam się jako dziewczynka. (Ciągle nią jestem dla jasności, sporo starszą…) I choć w Polsce pierwszy ultrasonograf działał już na pięć lat przed moim urodzeniem, to nim dotarł na kaszubską prowincję musiało upłynąć jeszcze wiele wody w rzece Łebie. W związku z tym, moi rodzice nie mieli pojęcia jakiej płci będzie ich potomek. Kiedy więc wyjmując mnie z brzucha mojej mamy (cesarka!), lekarz obwieścił „dziewczynka!” położnica uśmiechnęła się z zadowoleniem. (Tak to sobie przynajmniej wyobrażam.) Mój ojciec cieszył się, owszem, gorliwie, ale w skrytości ducha był zawiedziony, bo liczył na chłopaka. Gdyby pożył nieco dłużej, może koniec końców czułby się usatysfakcjonowany: od momentu, w którym byłam w stanie wyrazić moją wolę, przedkładałam spodnie nad spódniczki i żołnierzyki nad lalki. Moją ulubioną zabawą była gra w piłkę nożną. Biedna mama! Tak marzyła o córeczce. O takiej, dla której się szyje sukienki i spódniczki, którą się stroi, ładnie ubiera. A tymczasem każde wyjście w spódniczce kończyło się jej podarciem albo przynajmniej dziurą w rajstopkach, które potem zostawały skrzętnie cerowane. W końcu mama dała za wygraną i pozwoliła mi nosić spodnie. Dopiero jako nastolatka przeżyłam „powrót do spódnicy”.